Het plan had ik al een tijd, maar nu moest het er van komen: een rondje om het Amstelmeer heen lopen. Zonder mijn vaste wandelmaat, die vindt het te ver en gaat met bowlingballen gooien. Ik ga lopen, hoewel de buienradar enige regenverwachting geeft. Ben echter niet van suikergoed, dus gaan met die banaan!. Vertrekpunt is Vogelkijkhut Balgzand, om de auto te parkeren, en dan langs de drukke weg via het fietspad naar Westerland.
Daar is het rustig, weinig verkeer en nauwelijks volk op straat. Tussen het groen kuier ik over de Westerlanderweg langs mooie en minder mooie huizen. Het lijkt of de tijd heeft stilgestaan, ik zie notabene nog een paddenstoel, terwijl het eind mei is! Verder terug in de tijd ga je bij de receptie van Camping Waddenzee: twee oude telefooncellen, grijze vierkante hokjes, uit mijn jeugd staan hier opgesteld. De ene doet dienst als ‘camping bieb’ en is gevuld met leesvoer; in de ander staat iemand al vijftig jaar te bellen. Een ‘geraamte’ kunstwerk staat erin! Kabouters en andere beeldjes maken het stilleven compleet.
De Haukes
Bij de kerk de hoek om richting De Haukes, een dorpje met een haven vol pleziervaartuigen. Voor die bootjes is er een schutsluis en de sluismeester herken ik uit mijn jonge(ren) jaren; het is inmiddels 45 jaar geleden toen wij in hetzelfde jongerencentrum kwamen. We maken een praatje en dan ga ik voorbij de sluis de dijk op en kom ik tussen dit punt en het volgende dorp Van Ewijcksluis vooral schapen tegen. Nieuwsgierig zijn ze, de wandelaar doorbreekt even het dagpatroon van mekkeren en gras eten. Die vervolgens tot keutels worden verwerkt en daar ligt het wandelpad vol mee. Het is een slalomwedstrijd om de schoenen schoon te houden en dat lukt uiteindelijk niet!
Vanwege de blik op het gekeutelde pad zie ik de wegvliegende reiger en het hollende konijn net te laat voor een foto. Verderop zit een groep meeuwen op een kluitje en als ik passeer liggen de restanten van het ontbijt op de dijk: een vissenkop met gratenlijf. Op afstand in het water dobberen eenden, meerkoeten en ganzen rondom de ‘hafjes’. Dit zijn de ronde dijkjes in het water, die momenteel worden versterkt met baggerzand uit de vaargeulen. Ze bieden plek aan de vogels, die niet continue op het wad terecht kunnen door de getijdenwerking.
Oerwoud
Het is niet altijd makkelijk lopen op de dijk, sommige stukken zijn rijk voorzien van distels en brandnetels. Advies: altijd een lange broek aan, ook vanwege de teken die hier ongetwijfeld zitten. Insecten, vlinders en lieveheersbeestjes komen op mijn pad, met name de oranje ‘kleine vos’ fladdert lustig in het rond. Het was mijn bedoeling om het rondje op de dijk te blijven lopen, maar een paar honderd meter voor het eind is een stuk dijk lang niet gemaaid. Hier kom ik in een oerwoud van groen van bijna een meter hoog terecht. Geen doorkomen aan en het is zelfs nog een toer om af te dalen naar de weg.
Bij Van Ewijcksluis pak ik nog even een stenen trap omhoog en loop met uitzicht op het dorp het laatste stuk naar de brug. Hier had ik rechtsaf kunnen gaan, maar ik wist niet dat je via de doodlopende weg wel wandelend kon doorsteken naar de N249. Hierdoor ben ik iets omgelopen en passeerde ik het gemaal J.C. de Leeuw uit 1846, inclusief een informatiebord. Het is niet meer in gebruik, maar nog wel ‘standby’ als dat in de toekomst nodig mocht zijn, we willen immers wel graag droge voeten houden!
Lunch
Volgens mijn stappenteller heb ik 13,1 kilometer in de benen zitten als ik terugkeer bij het startpunt. Ik neem nog een kijkje in de Vogelkijkhut Balgzand, het is laag water en niet veel te zien. Alle vogels zijn elders lunchen en ik keer huiswaarts om dat te doen, ben er wel aan toe met al die kilometers in de benen! En het is zowaar droog gebleven, fijn dat de buienradar er ook wel eens naast zit!
