Den Helder – De gemeenteraad van Den Helder heeft op 17 april 2023 ingestemd met de realisatie van 250 flexwoningen voor statushouders, spoedzoekers, Oekraïners en arbeidsmigranten op bedrijventerrein De Dogger. Om duidelijkheid te verschaffen aan omwonenden, vraagt de fractie van Behoorlijk Bestuur het college naar de voortgang van dit project.
Volgens Gerrit Kooij, raadslid voor Behoorlijk Bestuur, hebben de plannen geleid tot grote onrust onder de inwoners van de wijk Nieuw Den Helder Zuid-Oost. “Bewoners hebben te maken met aanzienlijke overlast van een nabijgelegen asielzoekerscentrum en vrezen dat de komst van nieuwe bewoners, waaronder spoedzoekers, statushouders en Oekraïners, de leefbaarheid in hun buurt verder zal aantasten”, aldus Kooij. Omwonenden zouden zich vooral zorgen maken over de route die de bewoners van de flexwoningen moeten nemen naar winkels en voorzieningen, omdat die door de woonwijk loopt. Kooij wil van het college weten of zij deze zorgen erkent en welke maatregelen zij bereid is te nemen omtrent de ontsluitingsroute.
Verder zijn bewoners volgens Kooij teleurgesteld vanwege de gebrekkige communicatie vanuit de gemeente en het niet nakomen van afspraken, zoals het organiseren van bewonersbijeenkomsten, het opstellen van meerdere scenario’s en het aanpakken van overlast. Kooij vraagt het college daarom welke specifieke afspraken zijn gemaakt met omwonenden van De Dogger en wat de status van deze afspraken is. “De bewoners leven al lange tijd in onzekerheid en verdienen snel duidelijkheid en een eerlijke behandeling door de gemeente”, vindt Kooij.
Participatie: Een Loze Beloftedoos.
Beste politiek geïnteresseerden,
We horen het woord “participatie” tegenwoordig aan alle kanten. Politici gebruiken het te pas en te onpas, maar wat betekent het nog eigenlijk? Bewoners mogen meedenken, meebeslissen, meepraten. Maar in de praktijk? Het lijkt wel alsof we tegen een muur staan te schreeuwen.
Een recent voorbeeld uit Huisduinen laat zien hoe hol deze term kan zijn. Daar hadden de buurtbewoners netjes aangegeven dat ze graag negen seniorenwoningen wilden. Helder verhaal, toch? Maar wat doet de gemeente? Ze gaan lekker hun eigen gang en komen aanzetten met elf grotere, duurdere huizen. En hop, het besluit werd er nog even doorheen gejast zonder serieus te luisteren naar de bewoners. Participatie? Het lijkt meer op een toneelstukje.
In En het houdt niet op bij Huisduinen. Kijk naar Willemsoord, de hondenuitlaatgebieden, en nu weer het Kroonplein. Het patroon is duidelijk: de gemeente doet alsof ze luistert, maar uiteindelijk trekken ze hun eigen plan. De tekeningen voor het Kroonplein liggen al klaar voordat de participatie überhaupt begonnen is! Het is een farce.
Neem nu de flexwoningen in Nieuw Den Helder, de stem van de burger lijkt nergens echt te tellen. De gemeenteraad stemde vrolijk in met de bouw van 250 flexwoningen voor statushouders, spoedzoekers, Oekraïners en arbeidsmigranten. Maar de buurt? Die werd compleet over het hoofd gezien.
Raadslid Gerrit Kooij van Behoorlijk Bestuur spreekt namens de bezorgde buurtbewoners. Ze ervaren al jarenlang overlast en zien hun zorgen genegeerd worden. De gemeente beloofde overleg en varianten, maar kwam met een kant-en-klaar plan dat nauwelijks afweek van het oorspronkelijke. De buurt voelt zich in de steek gelaten, en terecht.
Wethouder Petra Bais zegt, waarschijnlijk op aanraden van Beter voor Den Helder, dat er overleg komt met de bewoners. Maar eerlijk? Dat lijkt weer op een staaltje schijnparticipatie. De plannen voor de flexwoningen liggen al in de startblokken, terwijl de bewoners zich zorgen maken over veiligheid, overlast en hun leefbaarheid. Bruggen die verwijderd moeten worden, zodat de nieuwe bewoners niet door hun wijk hoeven te lopen? Het klinkt misschien als een detail, maar het is een symbool van de grotere kloof tussen de gemeente en de burgers
Burgemeester Jan de Boer bagatelliseert de overlast en zegt dat het niet meer is dan in een “doorsneewijk”. De bewoners van de Hulkstraat zien dat anders. Ze maken zich zorgen over vechtpartijen, inbraken en drugshandel. Hun wijk lijkt het afvoerputje van Den Helder te worden, waar alle ongewenste plannen worden gedumpt.
Dit patroon van schijndemocratie is zorgwekkend. De term “participatie” lijkt een doekje voor het bloeden, een manier om burgers het gevoel te geven dat ze mogen meepraten terwijl de beslissingen al lang en breed genomen zijn. De gemeente heeft een kans om het vertrouwen te herstellen, maar blijft falen in transparantie en respect voor de input van haar inwoners.
Het is tijd voor een wake-up call. Als de gemeente echt wil dat participatie werkt, moet ze beginnen met luisteren. Niet alleen horen, maar echt luisteren naar wat de bewoners zeggen en hun zorgen serieus nemen. Anders blijft participatie een loze belofte, een mooie term zonder enige substantie. De inwoners van Den Helder verdienen beter.
Mart Coers
Dag Mart,
Ik ben wel benieuwd hoe je kijkt naar de waarde van de representatieve democratie ten opzichte van de participatieve democratie. De participanten zullen (denk ik) kijken naar wat een bepaald besluit/beleid/project betekent voor hen terwijl de gemeenteraad (representatief) breder kijkt naar een algemeen belang.
Uit je verhaal krijg ik de indruk dat je als participant gelijk moet krijgen van de overheid, terwijl dat volgens mij niet de reden moet zijn waarom je aan participatie doet.
Ten slotte vraag ik mij af wat het doel is van je verhaal. Het is een duidelijk statement, maar of je daarmee de gewenste verandering bereikt…
Participatie betekent actieve deelname. Het is afgeleid van de Latijnse woorden pars (deel) en cipere (nemen).
Deelname aan publieke besluitvorming
Participatie in deze betekenis kwam eind jaren zeventig, begin jaren tachtig van de 20e eeuw op. Participatie is de historische opvolger van het begrip inspraak. Deze vorm van participatie kan betrekking hebben op allerlei groepen. Datgene waar men inspraak op eiste was de publieke besluitvorming.
De overheid, daartoe genoodzaakt door onder andere de gevolgen van de hippie- en provo-beweging, kwam in eerste instantie met het toenmalige toverwoord inspraak. Burgers kregen “inspraak” in ambtelijke procedures, en werden gehoord door de overheid. In de praktijk kwam dat veelal erop neer, dat overheidsdiensten de wettelijk verplichte inspraakronde hielden, waarbij zij de burger aanhoorden, zonder dat zij op enige wijze verplicht waren ook daadwerkelijk consequenties eraan te verbinden. Daarop werd de term participatie gelanceerd: mensen wilden structureel actief meedoen, niet slechts een recht om verbale kanttekeningen te mogen plaatsen, waartoe veel inspraakprocedures al snel waren verworden. (wiki)
u verward net als de gemeente participatie met inspraak…..