Den Helder – Schrik bij twee schoolgaande meisjes vanmorgen: meerdere stukken beton vielen van de klokkentoren van de voormalige Opstandingskerk aan de kruising van de H.A. Lorentzstraat en de Pasteurstraat.
“Mijn buurman hoorde een harde knal, en zag twee jonge meisjes wegrennen”, aldus een buurtbewoner. De schrik zat er bij de meisjes goed in, maar zij bleven gelukkig ongedeerd. Toen de stukken beton naar beneden vielen waren zij net de toren gepasseerd. Nadat de toren in 2014 eigendom werd van de gemeende is hij grondig gerenoveerd. “De stukken lijken wel van het nieuwe deel af te komen”, merkt de buurtbewoner op.
Een medewerker van de gemeente, die ter plaatse is om de gevallen stukken op te ruimen en hekken om de toren te plaatsen, bevestigt dit: “Het zijn nieuw aangesmeerde stukken beton die naar beneden zijn gekomen. Soms zie je dat, wanneer er roest in het beton trekt, er scheuren ontstaan waardoor stukken loslaten.” De brandweer heeft met een hoogwerker inmiddels andere loszittende stukken beton verwijderd. De gemeente onderzoekt nog hoe de zaak is op te lossen.
Het is opvallend om te zien hoe de hervormde kerken in een gemeenschap aan zee met wortels in de visserij teloor zijn gegaan, van de kleine 20.000 ooit gebouwde kerken zijn er nog maar zo´n 4000 ´in bedrijf´. De snelheid waarmee die omwenteling zich heeft voltrokken fascineert me maar doet me diep van binnen ook wel enige deugd, ik schaam me er niet voor om dat te bekennen. Ik hield als kind al niet van de bemoeienissen van volwassenen met mijn leven en vooral de gelovige kant van mijn familie (of ook sommige vrienden van mijn ouders die gelovig waren) hadden er een handje van om hun levensopvattingen doorspekt van het eigen geloof op mijn jonge leven ´af te schieten ́. Mijn moemoe was diaken en zij kneep merkbaar harder in mijn arm ´dan alle anderen´ wanneer zij mij weer eens vermanend ´toesprak´, ik deed dan maar alsof ik luisterde, dan was het meestal snel alweer voorbij. Het gaat de mensen tenslotte vaak alleen maar om te zien of het lukt om de aandacht te krijgen. Dat is namelijk het probleem ´met geloof ́, vaak is de gelovige zo ´vol´ van zijn eigen gedachten dat hij of zij die eenvoudigweg niet meer gewoon voor zich kan houden. En hoe meer geloof wordt bevestigd doordat de mensen om je heen hetzelfde geloven als jij, des te onontkoombaar een op theorie of theosofie gebaseerde levenswijze voor de nieuwe generatie wordt. Hoe we uiteindelijk als samenleving ontsnapt zijn aan het geloof? Dat weet ik niet maar ik vind het ´een wonder ́ (met een schuine knipoog naar het geloof). Waarschijnlijk
De Amerikanen bv zitten er nog tot aan hun hals toe in, en dat terwijl ook dat toch eigenlijk allang een moderne samenleving zoals verder bijna overal in Europa had moeten zijn. De Trumps en Berlusconi´s van deze wereld gedijen overduidelijk in samenlevingen waarin de burgers hun gedachten voor waar houden zonder de twijfel toe te laten in hun bestaan. Ook de nieuwe import brengt in moderne samenlevingen gevaar op geloofsterugval met zich mee, helaas. Het is nu eenmaal zo dat nieuwe bewoners drie gezichten kennen: 1 als ze een nieuw plekje zoeken, 1 als ze dat plekje eenmaal bemachtigd hebben en 1 wanneer ze hun nieuwe thuis eenmaal weer achter zich laten. En dat ´thuis´ kan een woning maar ook een samenleving zijn. De kernwaarden die elk persoon met zich meedraagt worden na verloop van tijd sowieso altijd zichtbaar. Dat is een kwestie van geduld hebben. En de kernwaarden die ik bedoel hebben weinig te maken met de overtuiging van een persoon doch veel meer met zijn vertrouwen in zijn medemens. Waar hij zich ook maar bevindt.