Den Helder – De afgelopen Tour de Lasalle was de laatste onder voorzitterschap van Wim Erkelens Cooke. Na afloop werd hij in een extra bestelde gele trui gehesen als dank voor zijn leiding de afgelopen tien jaar. Erie Stempher, al vele jaren actief als vrijwilliger, werd ook bedankt voor zijn inzet.
“Het is toch een hele eer voor mij om een gele trui te krijgen zonder ooit een wedstrijd te hebben gereden”, vertelde Erkelens Cooke na afloop. De bedoeling is dat hij het stokje overdraagt aan ondernemer Ralph Artz. Erkelens Cooke zal dan als vicevoorzitter fungeren en hoopt daarna nog vele jaren actief te blijven bij de Tour de Lasalle.
De vertrekkende voorzitter en oud-marineman was tot 2004 niet of nauwelijks geplaatst in Den Helder en maakte daarna kennis met de Tour de Lasalle. Erkelens Cooke bemande tien jaar de neutrale materiaalwagen en werd in 2014 voorzitter van de stichting, die dit vierdaagse wielerevenement dit jaar voor de vijftigste keer organiseerde. De negentien jaren daarvoor lag de organisatie van het wielerfestijn in handen van de Koninklijke Marine.
Erie Stempher
In Erie Stempher vond de Toer de Lasalle niet de gedroomde winnaar, maar de ideale vrijwilliger. Het bestuur van de stichting vond daarom dat Stempher de gouden Tour de Lasalle-speld verdiende. Een mooi gebaar, want de gouden speld wordt zelden toegekend.
Stempher was in 1990 voor het eerst actief als wielrenner bij de Tour de Lasalle. Hij was een paar jaar ploegleider van de witte ploeg en werd daarna vrijwilliger bij de Tour de Lasalle. Stempher zijn vaste taak is helpen bij het opbouwen en afbreken van de start- en finishlocaties en het inrichten van het parcours. Platweg gezegd hekken- en pionnensjouwer. Daarnaast was Stempher meer dan twintig jaar tijdens de wedstrijden actief als mechanieker achter op de neutrale motor. Ook was hij wel eens in de bezemwagen belast met de communicatie met de wedstrijdleiding.
Schrikken
Voor Stempher zijn dan werkdagen van twaalf uur of meer niet vreemd. Stempher na afloop: “Ik schrok enorm toen mijn naam werd genoemd. Niemand had mij ingelicht. Ik vond het wel vreemd dat mijn maat en bestuurslid Peter Engelen mijn vrouw Janneke voor de nasimaaltijd had uitgenodigd.”
