Eigenlijk had Sybenga betrekkelijk weinig met de politiek. Dat veranderde toen 22 jaar geleden een motorcrossterrein in de nabijheid van haar huis zou komen. Dus sprak ze wethouders en raadsleden aan om de komst van de motorcrossers tegen te gaan. Het motorcrossterrein is destijds niet gekomen, al hangt die donkere wolk nog steeds boven het hoofd van de inwoners van Middenmeer. Sybenga heeft gerust begrip voor mensen die hun hobby willen uitoefenen, maar om daarvoor zeven dagen per week de eigen rust, nota bene op het vaak stille platteland, op te geven, gaat voor haar te ver. Saillant detail: vanwege belangenverstrengeling mag ze als raadslid mogelijk niet stemmen over dit agendapunt, al blijft er vooralsnog meer dan voldoende te debatteren over voor de fractievoorzitter van Anders!. Na haar kennismaking met lokale politici kwam de vraag of ze zich hierbij wilde aansluiten. Het antwoord was ja en het werd Progressief Wieringermeer.
“(Het moet) Anders!”
Anders! komt voort uit Progressief Hollands Kroon, dat op haar beurt voor de gemeentelijke fusie door het leven ging als Progressief Wieringermeer. “Dat Hollands Kroon wilden wij (de partijleden, red.) op een gegeven moment eraf hebben. Het moest anders. Dat bleven we maar tegen elkaar zeggen: ‘Het moet anders’. Dus werd het uiteindelijk Anders!.” Kort samengevat laat de gedachte van Anders! zich vangen in vijf P’s: Persoonlijk contact, Partnerschap, Positiviteit, Progressie en Passie. De zes leden van de partij, waarvan Sybenga dus fractievoorzitter is, willen een leefbare gemeente met vitale kernen waarin kleinschaligheid en duurzaamheid (zonne-energie) belangrijk zijn. Daarnaast het algemeen belang behartigen en echt (!) luisteren naar inwoners.
Sybenga breekt dan ook een lans voor commissievergaderingen zoals die vroeger plaatsvonden. “Ambtenaren, de wethouder en omwonenden die met elkaar de agenda bespraken. Je zat erbij en je hoorde het. Nu is er het inspreekuurtje, maar vroeger was er serieus overleg. Tegenwoordig mag je een dag voor de raadsvergadering vijf minuten inspreken, dat is wezenlijk anders. Het echte contact, het visueel zien, weten wat er leeft, daar kom je als raadslid praktisch niet meer aan toe. Eigenlijk is raadslid zijn gewoon een fulltimebaan. Door het digitaal vergaderen heb je ook geen debat meer. Ik kan niet meer sparren met bijvoorbeeld GroenLinks of met Henk van Gameren van LADA en à la minute moet je ad hoc een beslissing nemen over een motie. Eigenlijk moet je als lokalen bij elkaar gaan zitten met één ambitie: meer volksvertegenwoordigend gaan optreden. Met die versnippering van partijen bereik je eigenlijk niks. Ik werk veel samen met Lilian Peters en Jan Eichhorn van GroenLinks. Het zijn mensen die ook bevlogen zijn. Niet alleen een rapportje lezen, maar erheen rijden om te kijken wat precies speelt en te praten met de mensen.”
Idealisme
De laatste raadsvergadering voor het zomerreces met het ordevoorstel van Senioren Hollands Kroon om toch twee artikel 6 procedures voor de huisvesting van arbeidsmigranten op de agenda te krijgen, ligt nog vers in het geheugen en is niet bepaald positief. “In het presidium was met de fractievoorzitters tot twee keer toe besloten om de principe-verzoeken niet te agenderen. En niet even overleg, maar een uur. Toch wordt het dan tijdens de raadsvergadering bij het vaststellen van de agenda erdoor gedrukt door de coalitie. Ik voelde me echt geschoffeerd en het liep hoog op. Af en toe denk ik echt ‘haal die tussenlaag (gemeenteraad, red.) er maar uit’. Of het eindoordeel bij de raad ligt? Ik betwijfel of de raad het hoogste orgaan is. Heel jammer, want het straalt ook af op je inwoners. Hoe wil je draagvlak creëren als je niet communiceert? Wanneer iets drastisch verandert in de omgeving van mensen, ga erheen als wethouder, laat mensen hun zegje doen en houd daar ook rekening mee.”
Sybenga is door de jaren heen het idealisme in de politiek kwijt geraakt. “Het wordt bij de handen afgenomen. Idealisme is dat je iets doet uit een bepaalde levensbeschouwing en bevlogenheid, dat red ik niet meer en dat frustreert me. Maar het is tegen mijn principes om cynisch te worden of niet meer heen te gaan naar vergaderingen. Die vier jaar maak ik af.”
Plannen te vrijblijvend
Anno 2020 lijkt het vaststellen van gemeentelijk beleid moeilijker dan ooit. Ambitieuze plannen, lokaal en regionaal, provinciaal en landelijk. Alles moet passen binnen kaders, wetten en normen, wat een enorme opgave is. Het lijkt of er letterlijk te weinig ruimte is om aan alle behoeftes van burgers te kunnen voldoen in de (nabije) toekomst. “Het rapport De Kop Werkt! is te ambitieus. De Regionale Raadscommissie Noordkop (RRN) was slechts bedoeld als adviescommissie maar daar worden nu beslissingen genomen. Steeds meer is het streven om te ontwikkelen maar breng eerst goed in kaart waar we naar toe willen. Het is erg ambitieus maar weinig concreet. Het zijn allemaal ambitieuze projecten die opgetuigd worden. Aan de ene kant moet er explosieve groei zijn in de regio en aan de andere kant wordt gewezen op de stilte en openheid van het gebied. Dat alles in één rapport.”
Het concreet maken van plannen is juist een onderdeel binnen het gemeentelijk beleid wat juist wel dient te gebeuren, is de stellige overtuiging van Sybenga. “Stel heel concreet: we gaan 100 woningen voor jongeren bouwen binnen twee jaar. Of: 100 akkerranden voorzien van bloemen. Of: 50 bomen planten. Hoe, wat, waar, wanneer? Het is allemaal veel te vrijblijvend.”
Geen antwoorden
Het was voor Sybenga dan ook de reden om tegen het Deltaplan Biodiversiteit te stemmen, wat onlangs door de gemeenteraad van Hollands Kroon is aangenomen. “Het stuk was voor mij een verhaaltje. Veel te vrij in plaats van we gaan het zo doen.” Ook stemt Sybenga consequent tegen de ondertussen vele artikel 6 procedures voor tijdelijke huisvesting van arbeidsmigranten die vaker dan haar lief is door het college aan de raad worden voorgeschoteld.
“Ik ben niet tegen arbeidsmigranten. Ik heb de matrassen op de steiger hier zien liggen. Of de tribune van Flevo, waar ze lagen te slapen. Het gaat om mensen die ons komen helpen en ze hebben recht op goede omstandigheden. Maar ik wil wel weten hoeveel arbeidsmigranten er zijn en waar ze wonen. Daar krijg ik maar geen antwoord op. Straks worden arbeidsmigranten voor heel Noord-Holland hier gehuisvest”, zo voorziet Sybenga, die ook tegenstemde bij het huisvesten van arbeidsmigranten op het Joodse werkdorp.
“Dat moeten we gedenken en zo behouden voor later. In 2009 is dat in de raad van de Wieringermeer als besluit aangenomen. Na de fusie met de andere gemeenten is uitgesproken door de andere gemeenten dat dat gerespecteerd ging worden in de nieuwe gemeente. Nogmaals, het gaat mij niet om die mensen maar die twee zaken voegen niet bij elkaar. Daar moet je niet aan tornen. Dat dat wel is gebeurd, daar word ik chagrijnig van.”
Lange termijnvisie
Ondanks de kritische noten van Sybenga is ze de P van Positiviteit niet uit het oog verloren: Anders! stemde met 85% van de raadsvoorstellen in. “Omdat het goede voorstel waren”, klinkt het nuchter uit de mond van Sybenga en ze vervolgt: ”Het gaat mij echt niet om de partij die het indient. Als D66 een voorstel kan maken waar wij achterstaan, denk ik ‘doe het alsjeblieft’.”
Een stukje idealisme komt weer tevoorschijn bij het praten over de woningmarkt, waar Sybenga zo haar eigen ideeën over heeft. Met dank aan Volendam. “Ik ben gek op woningen van piepschuim. Verplaatsbaar, vrij goedkoop in productie, het zijn lichte huizen, er hoeft geen CV in maar je moet wel goed ventileren, je kan ze snijden in allerlei vormen. Geschikt als Tiny houses voor jongeren, seizoenmedewerkers en ouderen. Ik ken jongeren die nu in garages wonen. Je kunt wel bouwen maar over 20 jaar heb je weer met leegstand te maken. We kunnen ook schuren van boerderijen ombouwen, het hoeft niet altijd groot te zijn. Of het begrip voordeurdeler voor AOW’ers versoepelen. Zo komen ook weer huizen vrij als ouderen zonder inkomstenverlies wel bij elkaar kunnen wonen. Er zijn zoveel simpele oplossingen maar het stikt van de regels. Wees eens wat makkelijker! We moeten breder denken. Jongeren trekken weg en wij vergrijzen hier. Hou die jongeren hier. Waarom geen hoge school? Bijvoorbeeld bij Agriport. Ik mis de lange termijnvisie. Hou de stip op de horizon aan en wees concreet. Beter één onderwerp helemaal af dan tientallen projecten. Ik wil de vooruitgang niet tegenhouden maar wees concreet en kijk naar het eindresultaat”, zo besluit Dorien Sybenga.
