Het tweede wandelseizoen op deze site loopt al tegen het einde en voor het eerst starten wij vanaf Dirkshorn, gelegen onder de rook van Schagen. De Groenveldroute via de rode pijlen loopt door het dorp plus het buitengebied en dat is niet verkeerd op een zonnige najaarsdag. Parkeren kan nabij het startpunt, paaltje 70, aan het water en daar staat ook een TOP; dat is een Toeristisch Overstap Punt, met informatie voor toeristen, bijvoorbeeld over varen en fietsen in de omgeving.
We lopen de Raadhuisstraat in en zoals de straatnaam al aangeeft staat hier een statig pand, wat vroeger dienst deed als gemeentehuis. Het is een Rijksmonument, waar je tegenwoordig tegen betaling kunt slapen en ontbijten, want het is sinds 2020 een Bed & Breakfast! In deze straat zijn meer monumentale panden te vinden, die weergeven dat de bouwkunsten van weleer niet verkeerd waren. Verder zien we hier de nodige straathandel, van bieten tot aardappelen, uien en rode kool. Als we het dorp uitlopen is men op het land bezig de kool te oogsten.
Biggensteyn
Het ene dorp, Dirkshorn, uit en het volgende dorp, Stroet, in; er zit geen meter niemandsland tussen beide borden! ‘Biggensteyn’ staat op een tuinhek, zou Miss Piggy uit de Muppetshow zich hier terug getrokken hebben? Langs de rand van het pad groeien struiken met sneeuwbessen; de witte besjes blijven lang zitten, ze zijn giftig en worden dus door de meeste vogels gemeden. Het is wel een blikvanger deze mooie heg. De blik van mijn echtgenoot wordt ook gevangen door een Amstelbord en hoewel het nog te vroeg is voor gerstenat, hoopt hij op koffie. Het lijkt mij sterk in zo’n klein gehucht op een doordeweekse ochtend en als we nabij zijn, zien we dat het enige café hier niet meer open gaat: ‘gesloten, want wij zijn met pensioen’! Een prima reden vinden wij als mede-pensionado’s.
We gaan het landelijk gebied in en lopen tussen boerderijen, sloten en weilanden. Er staat een bankje ‘de Kampkus’ als rustpunt langs de kant van de weg, het blijkt de naam van de boerderij uit 1872 die erachter staat. Verderop een boom bomvol appels, vergezichten over het land en zelfs een molen. Voor die tijd buigt de route echter af en gaan we een pad in wat, zo blijkt later, dood loopt. Hier kun je echter en dat is de bedoeling ook, een dijkje op wat weer richting Dirkshorn gaat. In het water gekwetter van eenden en het weiland wordt bevolkt door grote getale ganzen. Aan de andere kant van het water wordt volop de golfswing in praktijk gebracht, daar ligt de golfbaan Dirkshorn.
Walnoten
Het is hier rustig, eigenlijk komen we de hele route nauwelijks iemand tegen. Slechts enkele fietsers, die allemaal ‘goedemorgen’ roepen, zijn ons op de weg gepasseerd. Op het dijkje twee andere wandelaars en een man met hond met wie wij even een praatje maken. De rust is zaligmakend op zo’n zonnige najaarsochtend en geheel ‘zen’ wandelen wij na dik een uur het dorp weer binnen. Het laatste stuk gaat weer via de Raadhuisstraat, maar we lopen nu aan de andere kant en daar worden walnoten aangeboden. Toevallig zagen wij een week terug in Armenië hoe deze aan een boom groeien en daaruit geschud werden!
We eindigen bij het water, waar we ook begonnen, en het kunstwerk ‘de Doorkijkvis’ van Harold Bergveld staat opgesteld. Een visbeeld ter herinnering aan het visrijke achterland van Dirkshorn voor de ruilverkaveling in de vorige eeuw. Geen visrijke gronden meer, wel een plaatselijke viskar op het pleintje aan de overkant; de lucht van gebakken kibbeling streelt de neusvleugels, maar wij gaan toch eerst op zoek naar een bakkie koffie na dit fijne wandelrondje.
