Den Helder, Julianadorp – Een opmerkelijk bericht op de website van Stichting Schoolvoetbal Den Helder, vetgedrukt en gericht aan alle ouders en supporters: “Hou je mond dicht langs de lijn!”. De kritiek van sommige ouders tijdens het toernooi was de afgelopen dagen zo heftig, dat sommige scheidsrechters weigeren om nog wedstrijden te fluiten.
“We hebben al jaar en dag een tekort aan scheidsrechters, en vragen aan begeleiders van de teams en leerlingen van Scholen aan Zee om wedstrijden te fluiten. Maar iedere keer zijn er supporters, vooral ouders, die flinke kritiek hebben op de scheidsrechters”, vertelt Ron van der Graaf van Stichting Schoolvoetbal. Die kritiek is soms zo heftig, dat scheidsrechters de handdoek in de ring gooien.
Verrot gescholden
“Scheidsrechters worden verrot gescholden, en ouders roepen dingen als ‘Schop hem neer!’. Ouders hebben korte lontjes en overal kritiek op.” Van der Graaf benadrukt nog maar eens dat het hier gaat om kinderen, en dat het evenement alleen kan bestaan met hulp van enthousiaste vrijwilligers. Die hulp komt nu in het geding, aldus van der Graaf. “Ik had een scheidsrechter van Scholen aan Zee huilend aan mijn tafel. Daardoor dacht ik, hier moet ik iets van zeggen. Zonder scheidsrechters geen voetbal.”
Van der Graaf weet een goede oplossing: “Als je het nou zo veel beter weet, meldt je dan maar aan als scheidsrechter. Ik geef je een wedstrijd, en dan kan je het zelf ervaren”. Voor nu heeft de organisatie nog genoeg hulp om de finale van woensdag door te laten gaan, maar: “Als er nu een paar mensen zeggen, ‘ik kom toch maar niet’, dan hebben we wel een uitdaging.”
Actief controleren
Wel wil van der Graaf benadrukken dat het grote gros van de ouders zich gedraagt, en dat de meeste wedstrijden gemoedelijk verlopen. “Het zijn een paar incidenten op een heleboel wedstrijden. Er gaat veel meer goed dan fout. Het zijn een paar akkefietjes op 148 wedstrijden. Maar we moeten wel het gesprek blijven voeren om dit de kop in te drukken.”
Om de sfeer goed te houden heeft de organisatie besloten om tijdens de finales actief te gaan controleren op het gedrag van ouders. “We gaan rondlopen bij de wedstrijden, en spreken mensen aan die zich niet gedragen. Na mijn oproep hoop ik ook dat ouders elkaar in de gaten houden”, aldus van der Graaf. “Het ergst vind ik het voor de kinderen. Die vragen zich af wat hun ouders nou aan het doen zijn, die kinderen zijn gewoon lekker aan het voetballen.”
Wat een triestheid. Sommige ouders zijn compleet de weg kwijt. Verbannen lijkt me de enige oplossing of verplicht zelf fluiten.
Sport verbroedert en in dit geval verloedert.
Volgens de burgemeester is er niks loos in Den Helder hoor en gaat door met de orde van de dag
Het is interessant om te zien wat ons democratisch model met haar ´onderdanen´ doet. Mijn ouders werden beiden oeroud maar ik heb ze, twee vingers in de lucht, niet 1x in hun leven horen vloeken. Dat is een mooie testcase want een kind van ouders die vloeken vloekt zelf ook maar is dat andersom ook zo?. Mijn ouders wilden natuurlijk, neem ik even aan, wel vloeken maar hadden zich vanuit hun afkomst opgelegd dat eenvoudigweg niet te doen, het zou voor hun kinderen ook zijn gaan dissoneren wanneer ze dat op enig moment wel zouden zijn gaan doen en daar waren ze zich waarschijnlijk goed bewust van. Nu ikzelf. Ik vloek regelmatig, dus dat is opvallend maar ook weer niet onverklaarbaar; je pikt nu eenmaal op wat je om je heen hoort bij vrienden, collega´s, op school. Er is echter een opvallend verschil met de vloekende ouders ´langs de lijn´: ikzelf zou namelijk nooit vloeken in de buurt van kinderen en wel omdat je je er nu eenmaal als ontwikkeld mens ´met een juiste start´ bewust van bent dat dergelijk gedrag desastreus op een jong mensenleven uitwerkt. Het sociaal-maatschappelijke effect van ons democratisch model; gelijke kansen voor iedereen, herbergt dus een zeker gevaar in zich omdat voor in vrijheid genomen zelfopgelegde beperkingen een bepaalde afkomst onontbeerlijk is. Het ontbreken van die afkomst creëert dus een nieuw fenomeen dat reeds overal zichtbaar is binnen West-Europa; de wederopstanding van de scheiding tussen bevolkingsgroepen. Vloekende ouders beperken namelijk ontegenzeggelijk hun eigen kinderen (en vanzelfsprekend zichzelf) en houden zo ongemerkt het klassensysteem, waarvan we 50 jaar geleden dachten dat we er eindelijk van verlost waren, in stand. En de bovenlaag? Die houdt zich natuurlijk muisstil want mensen confronteren met het feit dat zij zichzelf en hun kroost aan het beperken zijn in hun mogelijkheden? Nee, dan leggen ze zichzelf liever het zwijgen op.
Vloeken is een gebrek aan woorden.