Het KNMI belooft al dagen nazomerweer met zon, maar als ik mijn wandeling op zaterdag moet maken, voor plaatsing op zondag, is het gewoon grijs buiten. Net als de afgelopen dagen, dus altijd een beetje jammer voor de foto’s denk ik dan. Aan de andere kant is het droog en zo ga ik met mijn echtgenoot op pad vanuit Kolhorn en volg daar de blauwe pijlen van het wandelnetwerk.
Het eerste stuk gaat door het voormalige vissersdorp langs idyllische huisjes met het tuintje aan de overkant, het wandelpad loopt er doorheen. Bij het eerste huisje gelijk al een bord in de voortuin; meestal hebben mensen dingen als boeken, bloemen of jam te koop, maar hier kun je gratis konijnen ophalen. Dat is heel wat anders! Op een aantal huizen prijkt het bordje ‘rijksmonument’; Nederland kent ruim 60.000 rijksmonumenten en maar liefst 22 daarvan zijn te vinden in het kleine Kolhorn. Best veel, want het dorp heeft nog geen 1000 inwoners.
Langs een slingerweg met water en weilanden gaat de route naar Barsingerhorn, een lintdorp van circa drie kilometer lengte. Golfbaan Molenslag dankt zijn naam aan de romp van de in 1907 gebouwde korenmolen. Er zijn sportievelingen bezig en we zien hoe iemand gigantisch de bal ergens heen slaat waar deze niet moet zijn; dat wordt zoeken in het struikgewas! De dorpsweg voert langs prachtige panden en opeens is daar een oud tankstation. ‘Terug naar toen’ meldt het bord om ons eraan te herinneren dat de Benzine 16 cent kostte en voor 12 cent had je een liter Diesel.
Niet alleen benzine was en is er te koop, ook eieren worden aan de man gebracht. In een bakfiets bezorgt Heike Harlaar dozen eieren aan huis, hoe leuk is dat? De bakfiets ziet er prachtig uit en ze is al een aardig eind op weg met haar bezorgroute deze ochtend; in Barsingerhorn heeft iedereen op zondagochtend een vers eitje bij het ontbijt! Verderop worden plantjes aan de man gebracht en er is ook een winkel met een fraaie slogan: “to shop or not to shop, what a very silly question”!
De tramhalte Heerenweg komt voorbij bij het verlaten van het dorp. Een nostalgisch gebouwtje uit de tijd dat er nog een tramlijn in deze regio bestond. Een picknicktafel langs het water nodigt uit voor een moment van rust en dan volgt een wandeling door het groen. Hier en daar een hekje over en een wijds uitzicht over landerijen met jammer genoeg steeds meer windmolens als horizonvervuiling. Het is bijna lastig om ze niet op de foto te zetten.
Bij het laatste stuk retour naar Kolhorn missen we ergens de blauwe pijlen en pakken wij een stuk fietspad langs de weg. De route zat, denk ik, aan de andere kant van het water. Dat levert onderweg nog een fraaie lichtroze kast op: de ‘plantenbieb’. Nieuwsgierig het kastje opengemaakt en daarin allerlei plantjes en pompoenen voor de verkoop. Bij Kolhorn even gestopt bij het gemaal Kolhorn aan het Schagerkoggekanaal. Er zijn informatieborden over het gemaal, alsmede over lepelaars, maar ook over het monument aan de overzijde. Dit gaat over een crash van een Engelse bommenwerper, waarbij alle zeven bemanningsleden het leven lieten in januari 1944.
Via wat binnenweggetjes, een bruggetje, een park en langs de ijsbaan komt de route dan weer uit in de oude dorpskern van Kolhorn. Het wandelnetwerk meldt dat het hier om 9,5 kilometer gaat, maar als wij nog even verder lopen naar het havenkantoor voor de lunch met uitzicht op het water, dan hebben we volgens de stappenteller van Bert 10 kilometer in de benen zitten. Een grijs rondje, maar zowaar… bij de kroketten schijnt opeens de zon!
Kolhorn is prachtig hè, nee vroegere buren haar ouders woonden daar en toen kwamen we daar wel eens. Maar de hele omgeving is daar erg mooi. Tegen de kerst kunnen jullie er wel een gratis konijn halen. Fijne zondag nog.