Vorig jaar ben ik deze wandelrubriek met 15 wandelingen begonnen. Tot mijn eigen verbazing waren er maar twee in Den Helder en dat ga ik dit jaar zeker verbeteren. Het is prima toeven in onze stad, die in het verleden regelmatig de plek met de meeste zonuren van het land bleek te zijn. Vorig jaar vielen we net buiten de top-5, maar wandelen kan ook zonder het zonnetje; voornaamste is, wat mij betreft, dat het droog blijft.
Deze week heb ik een wandelroute van het wandelnetwerk uitgezocht, de blauwe route vanaf de Helderse Vallei, deze is ruim zes kilometer. Als ik op de plattegrond kijk, zie ik een gevarieerde route door de combinatie van water, bos en duinlandschap.
De route begint in Mariëndal en daar staat de 15 meter hoge uitkijktoren. Vroeger stond er in de Donkere Duinen een houten toren, maar deze is een jaar of twintig terug weggehaald; er viel niet veel meer te kijken toen de bomen rondom boven de toren uitgroeiden! De toren die er nu staat geeft een fenomenaal uitzicht over de omgeving met uitleg over wat er te zien is.
Waterhoentjes
In Mariëndal lopen de paden door het groen en langs watertjes. Waterhoentjes en eenden zijn luidruchtig aanwezig; hongerige reigers staan langs de slootkant te loeren op een slome kikker. De paden in het bos zien er deze tijd romantisch uit door het uitbundige fluitenkruid wat volop in bloei staat. Vanuit het bosgedeelte lopen mijn man en ik parallel aan de Jan Verfailleweg naar Duinoord en gaan daar met het pad mee omhoog.
Dit gebied noem ik zelf altijd de ‘lichte duinen’, maar officieel zijn het de Noordduinen en deze beslaan de kuststrook tussen Callantsoog en Den Helder. Hier en daar een bankje met uitzicht over de natuur en de bollenvelden. Vroeger zagen we wel eens een konijn rondhollen, met name op de vroege ochtend, maar de populatie is door ziekte veel kleiner geworden. Berichten in de media melden dat het gelukkig nu weer wat beter gaat.
Als we een soort lus hebben gelopen steken we het wandelpad naar het strand over en moeten we even klunen door het zand! Later komt het pad weer naar voren en gaat de route richting het Hengstepad. Aan de rand van het bos staan hier de Helderse Divi Divi bomen; de Divi Divi is een door de wind vormgegeven Antilliaanse boom. Deze staan ook ‘scheef’ en winnen het ruim van de door een kunstenaar geplante bomen in het centrum!
Schotse Hooglander
Het bos in via de achteruitgang en als we verderop een hekje doorgaan zien we verse hopen op de grond liggen. “Zitten die beesten hier?” vraagt mijn man en het antwoord staat al iets verderop en wel precies op het smalle wandelpad. Een Schotse Hooglander met twee flinke horens! Rechts van het dier bramenstruiken en prikkeldraad, links nog zo’n enorm beest die staat te grazen in het gras. We nemen plaats op een bankje in afwachting van vertrek, maar de Schot komt nog wat naderbij en blijft ons nieuwsgierig gadeslaan!
De grazende Hooglander schuift steeds meer op naar links en na een tijd wachten, zonder resultaat op een doorgang via het pad, wagen wij het erop. Via een omtrekkende beweging maken wij ons uit de benen naar het volgende hekje, we zijn nog in leven!
De wandeling vervolgt via het bos, langs de vijver en dan weer richting het startpunt. Het was een gevarieerde tocht, met een onderdeel spanning en avontuur erin, en we zijn toe aan koffie. Bij de Donkere Duinen in de omgeving zijn verschillende horecagelegenheden en voor de kinderen zijn er de Helderse Vallei en de Klimvallei. Genoeg te beleven dus!
