Anna Paulowna – Het overlijden van Wim de Bie betekent het wegvallen van een belangrijk onderdeel van de Nederlandse tv-geschiedenis. Op maandagochtend ging Regio Noordkop de straat op in Hollands Kroon om herinneringen op te halen aan het iconische duo en hun typetjes.
De laatste uitzending is zo’n 25 jaar geleden, dus het is voor sommige voorbijgangers even graven in het geheugen, maar bij de meesten verschijnt na even denken toch een brede lach op het gezicht. “De vieze man”, zegt een vrouw die er een kwartiertje geleden even niet op kon komen, “het schoot me opeens weer te binnen! Op de televisie, samen kijken met z’n tweetjes.”
“We komen uit Den Haag oorspronkelijk, dus bij ons was het extra herkenbaar omdat ze natuurlijk vaak met een Haags accent spraken”, vertelt een man die op zijn vrouw staat te wachten. “Ja, dat was echt een programma waar we als gezin voor gingen zitten.”
Wanneer je naar het filmpje kijkt zie je werkelijk 1 voor 1 álle typetjes van ´Koot en Bie´ letterlijk aan je netvlies voorbij trekken, klik het vooral even aan zou ik zeggen. Schrikt u echter niet van de enorme stompzinnigheid van de antwoorden. Wanneer zou het nu eindelijk eens afgelopen zijn met het op straat interviewen van willekeurige voorbijgangers door stagelopende journalisten in de gedrilde en dus ´uiterst broze en tot snel vergeten gedoemde´ dop. Voorbijgangers zijn namelijk onderweg, witte ruis en ze hebben daarom net als nogal wat andere mensen, zoals bv de thuisblijvers, zelden iets zinnigs of zaligmakend stiekem ergens achter hun stembanden verscholen. Dus waarom zou je van een willekeurige toekijker, naloper of meeluisterende ´toevallig aanwezige´ willen horen wat hij van iemand met een grenzeloos talent vindt. Wat voegt dat toe, behalve dan dat het ´leuk en koddig´ is voor de ´gelijkgebekte´ familie die dan trots (door hetzelfde gebrek aan talent) over de schutting kan heen buigen om tegen de buren te kunnen zeggen dat ze binnenkort in de digitale krant ´komen´. De stagiaire onderschrijft zo spijtig genoeg haar eigen impasse, echter gelukkig en buiten kijf in alle eigen onschuld maar door het haar, door infantiele aangevers, aangemeten keurslijf. Stap er toch uit meid, pak je kans, laat je ware gezicht zien, spoor je werkelijke talent op! En wanneer je dan uiteindelijk helemaal niets meer weet of verzinnen kan, pas dan ga je de straat maar weer op.
Als troost nog een citaat van W. de Bie terug te vinden op Bie´s log (bieslog):
In de krant had hij kunnen lezen dat hij gerekend kon worden tot de moeilijk bemiddelbare laagopgeleide kansarme oudere werklozen met te weinig vaardigheden om aan de slag te komen. En dat de grote stad waarin hij woonde met hem ’te kampen’ had.
Daar word je niet vrolijk van.
Gelukkig was hij ook analfabeet, dus de discussie ging een beetje langs hem heen.