Hollands KroonPolitiek

Portret van een raadslid: Lilian Peters

In deze serie interviews spreken wij iedere zaterdag met een ander gemeenteraadslid. In dit deel: Lilian Peters van GroenLinks Hollands Kroon

Advertentie:

Bij Lilian Peters thuis staan er voor de deur twee kleine koetjes, of kalfjes, die je vrolijk begroeten als je richting de voordeur loopt. Ik denk dat ze van de buren zijn. Ze kijken me een beetje aan wanneer ik voor de deur parkeer maar maken zich verder niet druk, waarom zouden ze ook? Samen met de karakteristieke boerderij op de achtergrond en de omliggende weilanden maakt het duo deel uit van een setting die zeker niet misstaat voor een fractievoorzitter van GroenLinks. De natuur is hier volop aanwezig.

Tussen Amsterdam en Wieringen
We lopen door de boerderij heen naar de achterkant van het huis, waar we aankomen in de keuken. Daar wordt ook de koffie gezet. Om de continuïteit te waarborgen zal ik ook hier vermelden dat ik daarbij chocolade en cake kreeg aangeboden. Deze keer was het misschien wel extra lekker omdat de vader van Lilian altijd bakker is geweest. “Hij was ook leraar Brood & Banket op de LTS”, vertelt ze. “Hij kwam als bakker naar Wieringen, na de oorlog. Hij werkte in Amsterdam ook als bakker maar die bakkerijen zaten allemaal in de kelder, dus je zag nooit daglicht. Een maat van hem zou toen in Den Oever gaan werken, maar die raakte verloofd met een meisje uit Amsterdam. Toen ging mijn vader in plaats van hem. Dat was in ’48 geloof ik. Nou en toen ben ik hier uiteindelijk geboren en opgegroeid.”

Recentelijk maakte Lilian dezelfde stap als haar vader in 1948 en verhuisde ze van Amsterdam naar Hippolytushoef. “Ik ben voor mijn ouders teruggekomen hierheen. Ze hadden hulp nodig en vanuit Amsterdam kreeg ik dat gewoon niet meer geregeld.” Over de verhuizing naar Wieringen is uiteindelijk geen discussie geweest. Ze vond de boerderij waar wij nu ook in zitten te praten en zij en haar partner Helmar waren meteen om. Lilian zat in Amsterdam voor GroenLinks in de bestuursraad van het stadsdeel Zuidoost. “Het kwam eigenlijk toevallig bij elkaar. Mijn ouders hadden extra zorg nodig en er kwam een plek vrij hier op de lijst voor GroenLinks, waar ik sinds 2005 lid van ben. Dat kwam eigenlijk wel goed uit allemaal. Dan moet je wel nog gekozen worden, maar dat gebeurde.”

Ontwikkelingswerk
Vanzelfsprekend was de komst naar Wieringen niet, want Lilian heeft ook veel in het buitenland gewoond. Daar werkte ze in de ontwikkelingssamenwerking in conflictgebieden. “Ik heb na de lerarenopleiding Geschiedenis en Maatschappijleraar nog aan de Erasmus Universiteit Maatschappijgeschiedenis en Communicatie-Voorlichting gestudeerd. Daarnaast ben ik altijd politiek bewust geweest. Zo kwam ik uiteindelijk in het ontwikkelingswerk terecht. In Israël heb ik in 1989 mijn afstudeeronderzoek gedaan over de bewoners van het Joodse werkdorp in in de Wieringermeer die daar naartoe waren geëmigreerd. Ik zou er zes weken blijven, maar dat werden zes maanden. Daarna ben ik voor mijn werk op veel plekken in het Midden-Oosten geweest. Mijn werk was voorlichting, fondsenwerving, lobbywerk, trainingen geven en congressen organiseren. Na 9/11 werd het wel heftiger allemaal.”

Het moet ook intens zijn, ontwikkelingswerk, zeker in een regio met zoveel conflict: “Jawel, maar dat bedenk je vaak pas achteraf. Op dat moment ga je gewoon door. En het was meestal ook gewoon heel leuk en interessant. Ik heb veel gezien en geleerd, en veel mensen ontmoet. Ik weet wel nog dat ik op een gegeven moment geëvacueerd werd vanuit Jordanië, omdat Irak was binnengevallen, dat was wel heftig. Toen liep ik daarna in Amsterdam en moest ik gewoon huilen omdat ik een straatmuzikant zag. Dan dacht ik: Dat kan hier wel gewoon, en wij vinden dat vanzelfsprekend. Als dat zoveel impact op je heeft dan weet je wel dat je over je eigen grenzen heen bent gegaan. Het heeft me wel gegeven dat ik de huidige situatie in die landen in perspectief kan zien. Ik heb bijvoorbeeld Syrië nog gewoon gezien zoals het was toen het nog functioneerde, voordat het helemaal kapot is gemaakt.”

“In 2004 heb ik nog een paar maanden in Darfur gewerkt, maar dat ging niet, dat vond ik te erg en ik voelde me ook machteloos.” In 2006 is Lilian samen met haar partner naar Pakistan gegaan, om in 2007 te settelen in Nederland.

Geweldloze communicatie
Terug in Nederland is Lilian verdergegaan op het gebied van coaching en communicatie, met name verbindende of geweldloze communicatie. Deze vorm van communicatie gaat uit van universele behoeften die mensen in hun gedrag en taal proberen te vervullen. Door dit aandacht te geven, voelen mensen zich gezien en gehoord, waardoor er verbinding en communicatie ontstaat. Dat legt een basis voor samenwerking en het aanpakken van conflicten. Haar hoop was dat zij de kennis over verbindende communicatie kon gaan toepassen in de lokale politiek, maar dat is volgens haar nog niet helemaal gelukt: “Je krijgt inzicht in wat jou beweegt en wat een ander beweegt. Maar voor de politiek is het overduidelijk nog een brug te ver gebleken. De politiek is heel erg ingericht op debatteren: Iemand overtuigen en winnen. Dat staat haaks op geweldloos communiceren.”

“Uiteindelijk stem je in de raad ergens vóór of tegen, waardoor je winnaars en verliezers krijgt. Daarom probeer ik stemmingen uit te stellen om er samen uit te komen. Als iedereen het met elkaar eens is, dan is stemming een formaliteit. Maar heel vaak is het gebied grijs en dan zou geweldloze communicatie kunnen helpen om tot de beste oplossing te komen.” Op de vraag of toch niet overal een compromis te vinden is kan Lilian duidelijk zijn: “Nee. Sommige zaken zorgen voor zoveel verdeling dat er kennelijk ook geen middenweg kunt vinden. Denk aan de datacenters. Als men het er zo graag door wil hebben komt het uiteindelijk, met veel kunst en vliegwerk, tot een stemming. De emoties lopen dan ook hoog op, het is zo jammer dat het zo moet.” Volgens Lilian zie je dit vooral wanneer er macht in het spel is.

Het kan ook anders. Zo vertelt Lilian over een project waar zij in Amsterdam Zuidoost bij betrokken was: “Daar hebben we rondom de sinterklaasintocht, die daar heel gevoelig lag, dialoogtafels gehad. Daarbij konden voor- en tegenstanders van zwarte pieten aangeven wat die pieten nou voor hen betekende. De conclusie was uiteindelijk dat er geen zwarte pieten meer kwamen en daar was iedereen het mee eens. Ook de mensen die in eerste instantie vóór waren. Door te begrijpen wat tegenstanders nou zo raakte veranderde hun mening. Dat was wel echt een mooi succesje, want het is daarvoor echt hoog opgelopen. Mensen gingen zelfs de pieten slaan.”

Milieu
Nu is het vooral het milieu dat van Lilian de aandacht krijgt. Haar focus is naar eigen zeggen meer op het ‘Groen’ dan op het ‘Links’ al zijn beide natuurlijk van belang. Vooral het linkse wordt door haar grote rechtvaardigheidsgevoel aangesproken. Niet dat rechtse mensen niet rechtvaardig kunnen zijn, hun perceptie van wat rechtvaardigheid is verschilt gewoon. Haar focus is zeker anders: “Ik ben nooit zo met geld bezig geweest. Je eigen belang moet niet groter zijn dan het collectieve belang, dat wel. Dat weeg ik af. Het belang van een ondernemer, of een investeerder bestaat en is reëel, maar anderen mogen daar niet het slachtoffer van worden. Dat betekent ook dat je geen slachtoffer mag worden van de bedrijfsvoering van anderen. Dat zie je nu bijvoorbeeld bij Tata Steel. In die situatie komen beide natuurlijk terug. Ik maakt me echt grote zorgen om het milieu.”

“Wat ik wel voor mezelf afweeg is mijn eigen cirkel van invloed: Waar kan ik iets betekenen. Ik wend me dan ook af van wereldpolitiek, daar heb ik geen invloed op. Het leuke aan de gemeenteraad is juist dat je invloed direct is. Je draagt ook verantwoordelijkheid natuurlijk, en dus bijt ik me vast. Die verantwoordelijkheid voel ik heel erg.” Als het dan niet lukt moet je als raadslid wel kunnen zeggen dat je er in ieder geval alles aan hebt gedaan om te zorgen dat het wel lukt, vindt Lilian. “Het blijft politiek en een meerderheid blijft de baas. ‘No hard feelings’, je moet samen door. Al kan ik wel echt een dag of twee moe zijn na zo’n situatie. Je zet alles in om iets voor elkaar te krijgen, dat vraagt veel.”

Ambities om haar invloed cirkel te vergroten heeft Lilian niet: “Ik ben 60”, lacht Lilian. “Mijn focus is gewoon op de raad, ik hoop dat ik nog eens vier jaar lang door mag gaan. Daarna zie ik wel weer. Het leven heeft al zo vaak een wending genomen die ik niet had voorzien, dus je weet het nooit.”

Toon meer

Stijn Vos

Stijn Vos is werkzaam als politiek verslaggever bij Regio Noordkop. E-mail: stijn@regionoordkop.nl

Wellicht ook interessant

Back to top button