“We gaan er weer tegenaan!” Zo eindigde ik vorige week mijn column en dat is niet helemaal goed gelukt, denk ik. Er is gewandeld, gezond gegeten en nog steeds vanwege Dry January geen alcoholinname geweest. Dat was een pluspunt. Er waren echter ook een Indonesische maaltijd, een Surinaamse bami en een ovenschotel met teveel gegratineerde kaas.
Het was een mix van gezond en Bourgondisch en de weegschaal rekent deze week genadeloos met mij af. Precies hetzelfde gewicht, oftewel geen ons eraf. De positieve kant van mijn karakter fluistert echter: “aan de andere kant ook geen grammetje erbij!”.
Zittend op de bank doen we aan sport en kijken we de finale damestennis. Die is vrij snel gedaan. Hup, de wandelschoenen aan en een rondje om. Windkracht 7 zei het KNMI, maar het is droog en als we eerst tegenwind lopen hebben we deze straks in de rug. Van ons huis in het centrum via Nieuw Den Helder, het duingebied en Huisduinen naar huis terug; acht kilometer zegt de stappenteller. We doen een bakkie koffie bij een vriendin en die biedt eerst chocolade en daarna een koekje aan. Mijn echtgenoot kan het hebben en geniet van zijn chocolade, ik bedank en kan daarbij zeggen dat het geen moeite kost, want ik heb gelukkig niet veel met zoetigheid.
Suikerverslaving
Verslaving aan suiker schijnt voor veel mensen de oorzaak te zijn van flink overgewicht. Zo hoorden wij over een vrouw die een maagverkleining had ondergaan, waardoor ze geen massieve repen, Marsen en Snickers meer naar binnen kon werken. Ze had er echter wat op gevonden en pureerde ze in de blender, waardoor ze haar suikerverslaving kon blijven consumeren. Raar maar waar. Dat vind ik trouwens ook van het verschijnsel maagballon of maagverkleining. Tien jaar terug kende ik niemand met zoiets, de afgelopen jaren meer dan dat ik mensen ken met gebroken ledematen. Eigenlijk ook raar maar waar.
Het is voor mij dus zaak om door te gaan op de ingeslagen weg en wel in de gaten te houden dat ik mijn voorkeur voor hartig in de smiezen houd. Gisteren waren we ook aan de wandel en wel in het dierenpark in de regio. We stopten voor een bakkie leut en toen lagen ze daar: saucijzenbroodjes. Een goudbruin krokant jasje van knapperig bladerdeeg en daarin een aangename kruidige vulling. Daarbij kon het kreng nog praten ook: ‘neem mij’ en voor ik de controle over mijzelf terug had lag hij op het dienblad. Tja en de afrekening kwam dus vanochtend met het weegmoment, ik sta op een plateau en moet toch weer even schakelen, doorzetten en anders doorgaan.
Vrije tijd
Gelukkig heb ik uitzicht op meer vrije tijd, want het prepensioen is over een paar weken in zicht. Afzwaaien van het bureau zitten, meer tijd om vaker te wandelen. Voor dit moment is dit even de laatste wekelijkse column. Over een maand en over twee maanden kom ik nog terug om te laten weten hoe het gaat. Met weegresultaat. Voor alle anderen: veel succes en hou vol!
Het valt allemaal niet mee, sommige mensen kunnen alles eten en komen geen gram aan. Daar kan ik wel eens jaloers op zijn, maar gewoon doorgaan Jo. Het gaat langzaam maar de kilo’s gaan er wel af. Geduld.
Ach mevrouw, geef het toch op: wees gelukkig met wie u bent en hoe u eruit ziet. Die paar kilo erbij of eraf maken echt niet het verschil. En tja, dat prepensioen: meer tijd om te wandelen, maar ook om te snoepen,om zo de ledige ururtjes door te komen. Het zal al een hele uitdaging worden om het huidige gewicht te handhaven…. Maar goed, over een maand weten we meer. Veel succes in elk geval.