Deze week de laatste wandeling van ons verblijf op Texel, waarbij het zuidoosten en de zuidpunt werden bezocht. Oudeschild voor een bezoek aan Museum Kaap Skil en daarna was het plan om de benen flink te strekken in natuurgebied de Hors. Dat laatste voornemen bleef beperkt, we wilden rondom één van de twee Horsmeertjes wandelen, maar door de vele regen in het voorjaar was het pad zo drassig dat het voor ons onbegaanbaar werd. Het werd een iets kleiner loopje!
Eerst dus naar Oudeschild, vorig jaar in deze rubriek beschreven, om Kaap Skil te bezoeken. Het museum is al van veraf te zien, boven de skyline van het dorp steekt molen ‘de Traanroeier’ uit. Deze uit 1727 stammende molen stond vroeger in Zaandam en is in 1902 naar Texel verhuisd. Nu dus in volle glorie hier op het buitenterrein en weer als graanmolen in gebruik. De molen is tot de tweede verdieping bereikbaar en als de molenaars er zijn zelfs nog een verdieping hoger. Die zijn er deze dag en nadat ik vanaf de stelling van de molen foto’s heb gemaakt ben ik mijn man kwijt! Die is dus met de molenaar op tournee door de molen en wordt van veel informatie voorzien.
Barre tijden
Vanaf de molen goed uitzicht op het buitenterrein van dit museum met een oud straatje. Vissershuisjes, een smederij en een bakker laten zien hoe het leven er ruim een eeuw terug uitzag. Een petroleumstel, snijbonenmolen en aan de wand nog een molen, maar dan om koffiebonen te malen. De tekst ‘toen was geluk heel gewoon’ over het leven vroeger van Gerard Cox komt bovendrijven, maar dat klinkt idyllisch; men leefde met een groot gezin in een klein huisje en dat waren barre tijden.
We gaan naar binnen, in het markante gebouw dat vanwege de architectuur met internationale prijzen is bekroond. We bezochten het eerder, maar komen nu echt voor de schatten uit het palmhouten wrak. En vooral voor ‘de Jurk’, het zijden satijnen kledingstuk dat na vier eeuwen in zee bijna puntgaaf naar boven is gekomen. De kleuren en de patronen, je kunt zo naar een bal in deze jurk, het is prachtig. Onlangs bezochten onze Koning en Koningin deze expositie en net als zij, zijn wij onder de indruk. Wat ons betreft mogen ze dit item aan de lijst met nieuwe wereldwonderen toevoegen. De expositie is mooi opgebouwd, geeft veel wetenswaardigheden en je kunt ook interactief bezig zijn.
Vogelkijkpunt
Na het museum parkeren we op de parkeerplaats van de Mokweg. De bewegwijzering stuurt ons het duingebied in voor de rondwandeling van 3,8 kilometer, maar zoals al aangegeven gingen we dit niet redden. De eerste blubber konden we iets omzeilen, later was dit niet meer te doen. Zelfs een harige rups zocht het hogerop om geen natte voeten te krijgen. De uitkijkpunten ‘Horsmeertjes’ en de ‘Waterral’ doen we wel aan en geven, hoger gelegen, ruim zicht over het water en duingebied. Een creatief bord geeft aan dat de Waterral een vogelkijkpunt is. We horen in het gebied veel geluiden, zien niet alles wat erbij hoort! Heel in de verte vliegt naar wij denken een kiekendief en heel dichtbij op het pad houdt een ganzenfamilie siësta. En ook hier staat, zoals op heel Texel als je er aan de wandel bent, de onvermijdelijke koekoeksklok aan! Koekoek!
Voor deze rubriek zijn we vier dagen op Texel, voor ons aan de overkant, geweest en hebben we diverse uithoeken bezocht. Er was variatie met het wandelen in de bossen, de open duinen, langs het strand en in de verschillende dorpen. Een prima eiland om te fietsen en te wandelen met voldoende vertier, zoals musea en horeca, om de dag te vullen. Eenmaal in ’t Horntje bracht de Teso veerpont ons in een kwartier tijd naar onze thuisbasis, Den Helder. Home Sweet Home!
