Westerland – Sinds een half jaar bestiert Max Postma het restaurant Beach Bites op het surfstrandje aan het Amstelmeer. Zowel toeristen als de plaatselijke bewoners weten het restaurant te vinden.
“Belangrijk voor de gasten is dat wij vaste tijden hanteren en het hele jaar van woensdag tot en met zondag iedere dag van 12:00 tot 21:00 uur zijn geopend”, aldus Postma van Beach Bites. “Wij willen niet alleen een restaurant zijn waar je kunt eten, drinken en een patatje kunt halen, wij willen meer zijn. Ideeën zijn er over maar door een krapte op de personeelsmarkt moeten sommige zaken anders worden ingevuld.”
“Er zijn bijvoorbeeld ideeën om samen met de naastgelegen surfschool grotere evenementen te gaan organiseren, maar dit wordt even op de lange baan geschoven. Wat zeker doorgaat is de Nieuwjaarsduik op 1 januari. De plannen zijn er om dit groter te maken, maar daar zij wij nog niet helemaal uit. Ideeën genoeg, maar we doen niets overhaast. Wij zitten op een unieke locatie en daar moet je gebruik van maken.”
Toekomst
“Ook zijn er wensen voor de toekomst om misschien te gaan uitbreiden”, vervolgt Postma. “Maar dit moeten wij dan bespreken met de eigenaar van het pand. Ik ben hier zeer tevreden en hoop dat wij Westerland en eigenlijk heel Wieringen hiermee op de kaart kunnen zetten. Want zeg nu zelf, het is hier toch prachtig.”
De zaken gaan goed maar het probleem zit hem, zoals in de hele horeca, in het personeelstekort. Naast één vast personeelslid en zijn zuster Nikki heeft hij nu ook zijn vader in dienst genomen. Hiermee is het nu bijna een familiebedrijf geworden. Vader Henk heeft jarenlang op de vrachtwagen gezeten en de laatste jaren op de afslag in Den Helder. Nadat deze begin dit jaar werd gesloten, heeft hij besloten om bij zijn zoon in dienst te gaan. Een hele verandering natuurlijk, maar Henk weet zich door zijn grote inzet prima staande te houden. Volgens Max werkt het prima met zijn vader en zuster. “Natuurlijk is er soms wel een meningsverschil, zoals in elke familie, maar dit wordt normaal uitgesproken.”
